Pragnienie
διψάω (dipsaó) – odczuwać pragnienie, cierpieć pragnienie; – w przenośni: odczuwanie pragnienia przez tych, którzy boleśnie odczuwają brak i żarliwie wyczekują rzeczy niosących duszy orzeźwienie, pokrzepienie, wzmocnienie
Komu kiedyś wypadło daleko wędrować w bezchmurny, upalny dzień, ten wie jaką ulgę w spiekocie południowej godziny może dać kilka łyków czystej, zimnej wody zaczerpniętej ze strumienia albo studni. Znużenie i osłabienie mijają, kiedy ciało przyjmuje tak upragnioną, życiodajną wilgoć, pragnienie znika i możemy iść dalej.
Ale zdarzają się momenty, kiedy wędrując szlakami naszego codziennego życia również możemy doznać uczucia obezwładniającego pragnienia. Pragnienia nawiedzającego duszę, którego nie ugasi studzienna woda. Może to być tęsknota za jakimś znanym, choć bliżej nieokreślonym miejscem, może ból niespełnionych uczuć albo poczucie wewnętrznej pustki. Gdzie ugasić to pragnienie ?
W takich chwilach wewnętrznego kryzysu, możemy zwrócić się w swym wnętrzu ku tej Sile, która przenika swą istotą bezchmurne niebo, promienie słońca, czystą i zimną wodę. Do tej Istoty, która przenika szczyty gór i piasek na pustyni. Do Tego, który pragnie, czerpiąc ze źródła własnej istoty, zaspokoić nasze pragnienia. Pragnie przywrócić nam świadomość naszego pochodzenia, napełnić serca pokojem, wypełnić pustkę. Do Chrystusa, który mówi w nas Ja Jestem.
J 4; 1-26
Anna Kruczek