J 20,23 „Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a tym, którym zatrzymacie, są zatrzymane”.
W ewangelii Jana w rozdziale 20 znajduje się opis pierwszego spotkania uczniów ze zmartwychwstałym Jezusem. Wśród kilku innych zagadkowych gestów i słów padają też słowa, które w klasycznym tłumaczeniu brzmią: „Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a tym, którym zatrzymacie, są zatrzymane”.
Słowa te wywarły głęboki wpływ na rozwój chrześcijaństwa. Rozumiano je w ten sposób, że apostołowie i ich następcy, mają władzę odpuszczania grzechów, to znaczy uwalniania od grzechów jednych i pozostawiania ich innym, którzy będą cierpieć ich ciężar do końca swoich dni i przez całą wieczność.
Takie rozumienie odpuszczenia grzechów w znaczeniu ich wymazania prowadzi do odebrania człowiekowi odpowiedzialności za własne czyny, jego podstawowej ludzkiej jakości moralnej, odbiera człowiekowi możliwość samorozwoju, doskonalenia się poprzez naprawianie swoich błędów, przez zmianę myślenia i działania.
Kiedy uświadamiamy sobie, że popełniliśmy błąd, skrzywdziliśmy kogoś, mamy poczucie własnej słabości, czujemy się zawstydzeni, przygnębia nas poczucie winy i porażki. Aby nie dać się całkowicie przytłoczyć poczuciu własnej słabości – człowiek potrzebuje spotkania z innymi, którzy uświadomią mu, że niedoskonałość i popełnianie błędów dotyczy każdego człowieka. Ciężar błędu-grzechu jest dzielony przez wszystkich. To uświadamia nam, że nie wypadamy ze wspólnoty ludzkiej z powodu naszych niedoskonałości, ale że częścią ludzkiej egzystencji jest dźwiganie ciężaru swoich błędów-grzechów.
Jednym z aspektów tego, co Chrystus przyniósł człowiekowi jest siła, która pomaga wziąć na siebie swoje błędy i nadal iść swoją drogą, bez strachu. Ta siła może przynieść uwolnienie od ciężaru winy, pocieszenie. To jest to do czego wzywa uczniów słowami: Kogo uwolnicie od ciężaru grzechu ten będzie uwolniony – „w świecie działa siła, która wspiera człowieka aby sprawy przybrały właściwy bieg i wróciły do równowagi. Nie jest to tanie pocieszenie ale raczej zachęta, by iść dalej i ufać, że każda moralna porażka, każda wina, gdy człowiek jest wystarczająco silny, by ją uznać, niesie ze sobą także możliwość jej naprawienia. Twoje grzechy zostały ci pozostawione, poradzisz sobie z nimi – to apel do odwagi i ufności.”
Każdy zły czyn ma też swoje negatywne konsekwencje, zewnętrzne skutki, które trwają i całkowicie wymykają się wpływom sprawcy; rozpłynęły się w świecie i nadal działają w nim, stały się obiektywnymi niszczącymi faktami. Chrystus duchowo zjednoczył się z ziemią aby powstrzymać niszczące działanie będące konsekwencją ludzkich czynów, wziął je na siebie, aby je przekształcić. A po zmartwychwstaniu czyni swoich współpracowników, towarzyszami w tym dziele.„Oni także mogą współpracować w podejmowaniu obiektywnych konsekwencji ludzkich błędów innych ludzi i w obracaniu ich w dobro. Jeśli zdobywasz władzę nad grzechami człowieka, to te grzechy są powstrzymywane, pokonywane, aby ich skutki nie płynęły na świat.” – Komu zatrzymacie grzechy są mu zatrzymane.
„Jest to coś zupełnie innego niż dzielenie ludzkości na tych, którzy są zbawieni i tych, którzy są potępieni. Zadaniem Chrystusa dla Jego uczniów jest działać na ludzi przynosząc pokój, z jednej strony zdejmując z nich nieco ciężaru ich winy, dopóki sami nie będą wystarczająco silni, by go ponownie unieść, z drugiej zaś zapobiegając rozprzestrzenianiu się skutków ich błędów.”
„Którym dacie siłę uwolnienia, zostawienia ciężaru błędów ci będą mogli się od nich uwolnić, a tym u których zatrzymacie niszczące skutki ich błędów – te niszczące skutki będą powstrzymane.”
Rafał Duszyński na podstawie Gerhard Klockenbring Das Johannes-Evanglium str. 513 i n.