Myśl, Miłość, Ofiarność
Co nas jednoczy i łączy? – Język? Miejsce zamieszkania? Więzy krwi? Kolor skóry? Stan posiadania? Przekonania? Znajomości?
A co sprawia, że Ja mogę rozumieć pomimo różnorodności językowej? Co sprawia, że Ja czuję wieź z całym światem? Co sprawia, że Ja mogę czuć się wszędzie u siebie? Co sprawia, że Ja mogę pomimo zewnętrznych niedogodności odczuwać dostatek? Co sprawia, że Ja odczuwam Ciebie? Co sprawia, że Ja jestem w przyJAźni z Tobą?
Niechaj słowa z listu Świętego Pawła do Filipian (2:1-4), wg przekładu Jarosława Rolki, będą odpowiedzią na postawione pytania.
Jeśli istnieje siła duchowego słowa w istocie Chrystusa, jeśli istnieje odwaga serca, co dodaje nam otuchy, jeśli czujemy jak duch czyni nas wspólnotą, jeśli istnieje życie wewnętrzne, co umie kochać; to uczynicie moją radość pełną, jeśli skierujecie w skupieniu wasze myśli ku tym samym celom:
Dbajcie o tą samą wolę miłości, poczujcie wasze dusze w jedności serc, troszczcie się o współbrzmienie waszych myśli!
Nie pozwólcie aby rozłam i chorobliwa ambicja zniekształciły waszą wspólnotę.
Niechże każdy szanuje w skromnej pokorze innych bardziej niż samego siebie.
Pokonajcie stronniczość ciasnego ja, które widzi tylko siebie.
Niechże każdy dąży, do otwarcia swojego Ja na drugiego człowieka.
Wtedy to:
Wspólnoty, których członkowie odczuwają w sobie Chrystusa, mogą się czuć zjednoczone w jednym kościele, do którego przynależą wszyscy, co doznają zbawczej mocy Chrystusa.
Anna Kruczek